Ο Φόβος να κοιτάξεις εσωτερικά

Το ακόλουθο μήνυμα προήλθε από διάλογο μεταξύ του  David Hoffmeister και μερικών συμμετεχόντων σε μια μικρή συγκέντρωση. Αναφέρεται στο κεφάλαιο 21 της Θεωρίας, «Λογική και Αντίληψη», Ενότητα 4, «Ο Φόβος να κοιτάξεις εσωτερικά.»

David Hoffmeister: Ένα κοινό θέμα που εμφανίζεται, είτε παίρνει τη μορφή της εξάντλησης ή του λήθαργου ή της αντίστασης στη μελέτη ή της συμμετοχής στις συγκεντρώσεις …η αντίσταση είναι απλώς μια έκφραση φόβου και γι αυτό το κεφάλαιο αυτό «Ο φόβος να κοιτάξεις εσωτερικά» μπορεί να είναι βοηθήσει. Αυτό είναι που χρειάζεται πραγματικά να δούμε.

«Τι θα γινόταν αν κοίταζες μέσα σου και δεν έβλεπες καμία αμαρτία; Αυτή η «τρομακτική» ερώτηση είναι μια ερώτηση που το εγώ ποτέ δεν κάνει. Και εσύ που τώρα την κάνεις, απειλείς όλο το αμυντικό σύστημα του εγώ πάρα πολύ σοβαρά για να νοιαστεί να προσποιηθεί ότι είναι φίλος σου. Θ-21.IV.3

Αυτές οι λίγες προτάσεις αρχίζουν να μας δίνουν κάποια ιδέα ότι το μυαλό αρχίζει να αναρωτιέται “Τι γίνεται αν είμαι αθώος; Τι γίνεται αν είμαι αναμάρτητος και χωρίς ενοχή;”

Το εγώ τρομάζει και μόνο με αυτή την αμφισβήτηση. Θέλει να επιστρέψει στην ενασχόληση των ανούσιων πραγμάτων του κόσμου: «Τι γίνεται αν μπορούσα να το κάνω αυτό καλύτερα; Τι κι αν έκανα αυτό ή εκείνο; Μπορώ να έχω μια καλύτερη ψευδαίσθηση;» Αυτό είναι το είδος της αμφισβήτησης που το εγώ μπορεί να αντέξει.

«Η απελευθέρωση σου είναι ακόμα μερική, ακόμα περιορισμένη και ανολοκλήρωτη, όμως έχει γεννηθεί μέσα σου. Μη όντας εντελώς τρελός, ήσουν πρόθυμος να κοιτάξεις μεγάλο μέρος της παράνοιας σου και να αναγνωρίσεις την τρέλα της. Η πίστη σου κινείται προς τα μέσα, περνώντας από την παράνοια και (προχωρώντας) προς την λογική. Κι αυτό που η λογική σου λέει τώρα, το εγώ δεν θα το άκουγε. Ο σκοπός του Αγίου Πνεύματος έγινε δεκτός από το μέρος του νου σου που το εγώ δεν γνωρίζει καν. Ούτε εσύ επίσης γνώριζες. Και όμως αυτό το μέρος, με το οποίο τώρα ταυτοποιείσαι, δεν φοβάται να κοιτάξει τον εαυτό του. Αυτό δεν γνωρίζει καμία αμαρτία. Πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι πρόθυμο να δει τον σκοπό του Αγίου Πνεύματος ως δικό του;» Θ-21.IV.4

Αυτές οι παράγραφοι μου θυμίζουν ένα απόσπασμα που διάβαζα τις προάλλες για το διάγραμμα μιας σπείρας. Το απόσπασμα ήταν «Δεν έχετε πάει ακόμα αρκετά πίσω.» Είναι ένα αρκετά μεγάλο βήμα να αρχίσει κάποιος να αμφισβητεί τα πάντα, αλλά ο πόνος και η αντίσταση έρχονται από το ότι «δεν έχετε πάει ακόμα αρκετά πίσω». Η μόνη απελευθέρωση, που θα είναι πραγματικά μια αποδέσμευση θα είναι όταν θα καταφέρετε να πάτε στην αρχή. Καθώς αμφισβητείς τα πράγματα, είναι σαν να στριφογυρίζεις προς τα κάτω, πιο κάτω και ακόμη πιο κάτω. Η αντίσταση θα εμφανιστεί ξανά και ξανά επειδή το μυαλό εξακολουθεί να πιστεύει στο εγώ. Εξακολουθεί να επενδύει στο εγώ και εξακολουθεί να το πιστεύει, ότι εφόσον δεν έχει πάει στην αρχή του συστήματος σκέψης του εγώ, και καθώς ξετυλίγει όλο και πιο πολύ, εκεί κάτω-κάτω, εκεί που ο θάνατος το περιμένει. Νομίζει ότι ο Θεός θα το τυφλώσει ή ότι θα υπάρχει κάποια τιμωρία. Εκεί ακριβώς έρχεται η αντίσταση. Είναι ένας φόβος να δούμε τι είναι κάτω από αυτόν τον φόβο.

1oς συμμετέχων: Αυτή η σκέψη έρχεται σε μένα και μου φαίνεται σαν φόβος. Και σχετίζεται με αυτό που λέγαμε χθες, που έλεγες ότι «Ένιωσα πόνο στο παρελθόν και έτσι στοιχηματίζεις ότι πρόκειται να συμβεί και στο μέλλον». Θα πρέπει να υπάρχει αυτή η σύνδεση που κάνω στο μυαλό όταν λέω «Ξέρω πως είναι αυτός ο πόνος» και αν τον αισθάνθηκα αφόρητο, τότε απλά όταν κοιτάζω τον φόβο του πραγματικού μου φόβου για το Θεό θα με κάνει σκόνη. Αισθάνομαι ότι αυτό βρίσκεται εκεί κάτω, και ότι από εδώ είναι που έρχεται η αντίσταση. Ακόμα και όταν μιλάμε γιαυτό, υπάρχει μια ερώτηση που έρχεται στο μυαλό μου που είναι «Πώς μπορώ να το προσεγγίσω; Πώς μπορώ να έρθω κοντά σε αυτόν τον φόβο στο νου, το φόβο του Θεού;» Φαίνεται τόσο δυσδιάκριτος τις περισσότερες φορές. Έτσι, αυτό μου φαίνεται όπως όταν λες κάτι που είναι συναισθηματικά ωραίο…Ακούγεται υπέροχο. Αυτή είναι ακόμα η αίσθηση που έχω όταν το διαβάζω αυτό.

David: Λοιπόν, ας κοιτάξουμε τον φόβο. Στην αρχή στις ομάδες των Μαθημάτων Θαυμάτων που πήγαινα, όταν είχα τέτοια συναισθήματα, δεν μπορώ να σας πω πόσο έντονες ήταν κάποιες φορές οι απαντήσεις όταν έλεγα ότι ο φόβος δεν είναι πραγματικό συναίσθημα. Όλοι έλεγαν “Τι εννοείς;!”.

1ος Συμμετέχων: Μου αρέσει αυτό, δεν αντιτίθεμαι σε αυτό. Θα ήθελα να το βιώσω αυτό…

David: Αλλά δεν το πιστεύεις.

1ος Συμμετέχων:  Είμαι βέβαιος ότι δεν το πιστεύω.

David: Αυτό είναι το θέμα. Λες ότι υπάρχει αυτή η συσχέτιση σαν να λες, «Α, αυτό πραγματικά ήταν άσχημο και μπορεί μόνο να γίνει χειρότερο ή απλώς μια αναλαμπή πόνου που θα νιώσω στο μέλλον». Μπορείς να δεις την πίστη στην πραγματικότητα του συναισθήματος

1ος Συμμετέχων: Άρα, αυτή η πίστη πρέπει προφανώς να αμφισβητηθεί. Δεν ξέρω πώς να ξεπεράσω αυτή την πίστη για να την αμφισβητήσω.

David: Καθώς μπαίνουμε σε αυτή τη συζήτηση, θα έλεγα ότι ένα σημείο που ασχολείται πραγματικά με το συγκεκριμένο θέμα είναι «Τα εμπόδια για την Ειρήνη».  Μιλάει για την έλξη για τον πόνο και την έλξη για την ενοχή και το φόβο. Μιλάει πραγματικά για την ερμηνεία που κάνει ο νους σε αυτό το επίπεδο. Με άλλα λόγια ο πόνος είναι απλώς ένας μάρτυρας, όπως συζητήσαμε τις προάλλες, και το εγώ τον ερμηνεύει ως απόδειξη της αμαρτίας. Γιαυτό πονάει τόσο πολύ. Επειδή το εγώ είναι εκεί και λέει “Α, η αμαρτία πρέπει να είναι πραγματική”.  Το εγώ χρησιμοποιεί τον πόνο σαν δικαιολογία ή σαν ερμηνεία ότι η αμαρτία είναι αληθινή. Αλλά αυτό είναι μια παρεξήγηση.Ο πόνος είναι μόνο μια εσφαλμένη αντίληψη. Ο πόνος δεν αποδεικνύει τίποτα εκτός αν το θέλεις.

2ος Συμμετέχων: O πόνος δεν αποδεικνύει τίποτα… Εσύ αποφασίζεις τι σημαίνει, εσύ αποφασίζεις ακόμη και αν βάλεις τη λέξη ‘πόνος’ σε αυτό, ώστε να του δώσεις αυτή την ερμηνεία. Μου φαίνεται πως όταν ο νους ταυτίζει τον πόνο με μία κατάσταση, αυτό αποτελεί μια τελειωμένη υπόθεση.

1ος Συμμετέχων: Άρα αυτό που προσπαθώ να αποδείξω είναι ότι είμαι αμαρτωλός.

David: Μέσω του φακού του εγώ, ναι αυτό είναι. Και αν πάρουμε αυτό το κομμάτι και εισχωρήσουμε περισσότερο, θα βρούμε και πάλι αυτό το θέμα ευχαρίστησης/πόνου. Το εγώ ονομάζει ευχαρίστηση κάποιους πόνους. Κυριολεκτικά ορίζει κάποιους πόνους ως ευχαρίστηση. Φαντάζεσαι ότι έχεις  κάποιες σταγόνες πόνου και ότι αν τις κάνεις στην άκρη  πιστεύεις πως θα έχεις κάτι διαφορετικό. Ο πόνος και η ευχαρίστηση είναι διαφορετικά ονόματα για το ίδιο πράγμα.

2ος Συμμετέχων: Όλα θέλουν να αποδείξουν ότι αυτό που είμαι είναι μια μικρότητα: αυτό το μικρό σώμα.

David:  Ένα άλλο πράγμα είναι απλά ότι το σώμα ακολουθεί διαταγές. Προφανώς, το μυαλό έχει αναθέσει αυτό το  νόημα ή αυτό το συναίσθημα στον πόνο. Λέει, «θα νιώσεις αυτό»

Αλλά αυτό στο οποίο αποσκοπεί είναι ποιος είναι ο σκοπός; Όσο προσπαθείς να αντιμετωπίσεις τον ίδιο τον πόνο, όσο είσαι ευθυγραμμισμένος με το σκοπό του εγώ, θα αισθάνεσαι αυτά τα μη πραγματικά συναισθήματα, ένα από τα οποία είναι ο πόνος. Βλέπεις πόσο σημαντικό είναι να αρχίζεις να ξεσκεπάσεις τους σκοπούς του εγώ;

Υπερηφάνεια, ευχαρίστηση και επίθεση. Η μόνη διέξοδος από τον πόνο, και το να δεις ότι αυτή η εμπειρία δεν είναι πραγματική, το να δεις ότι δεν έχει καμία πραγματικότητα, είναι  να εξετάσεις  τον σκοπό του εγώ και να δεις ξεκάθαρα ότι δεν θέλεις να μοιράζεσαι κανένα σκοπό μαζί του. Για όσο καιρό μοιράζεσαι έναν σκοπό με το εγώ, είσαι ευθυγραμμισμένος με το εγώ και θα φαίνεται ότι βιώνεις πόνο, φόβο, ενοχή, κατάθλιψη και κάθε είδους αναστάτωση. Δεν έχει νόημα να λες “Πάρτε αυτόν τον πόνο μακριά μου” όταν τον έχεις επιλέξει. Πρέπει να εξετάσεις τις συνθήκες και τους σκοπούς του εγώ και στη συνέχεια να μην αποδέχεσαι αυτούς τους σκοπούς. Αυτή είναι η απόδραση. Ρώτησες πώς να ξεφύγεις από τον φόβο. Και  αυτό γίνεται με το να μην μοιράζεσαι κανένα σκοπό που το εγώ έχει για οτιδήποτε.

1ος Συμμετέχων: Αυτό φαίνεται πολύ δραστικό για εμένα. Ακόμη και όταν το λες σκέφτομαι Εντάξει, θα εγκαταλείψω την επίθεση, θα εγκαταλείψω τον πόνο, αλλά θα εγκαταλείψω την ευχαρίστηση τελευταία.

David:  Ίσως φαίνεται να πηγαίνει εκεί. Αλλά σου εγγυώμαι ότι θα το παραδώσεις με χαρά. Η χαρά που βιώνεις όταν ταυτίζεσαι με τον σκοπό του να λάμπεις το φως σου και να το επεκτείνεις, θα φαίνεται να γίνεται όλο και μεγαλύτερη.  Ίσως φαίνεται έτσι [να θέλουμε να εγκαταλείψουμε  την ευχαρίστηση τελευταία] αλλά θα εξασθενήσει σε σύγκριση με τη χαρά που θα αισθάνεσαι.

1ος Συμμετέχων: Κοίτα, αυτό ακούγεται εντάξει για εμένα . Αλλά το να πεις “Παρέδωσε το  αυτό πρώτο ” δεν το θέλω.

2ος Συμμετέχων: Απλά να επιθυμείς να βιώσεις την εμπειρία που θα το εξασθενούσε.

1ος Συμμετέχων: Εντάξει. [Γέλιο]

David: [Γελάει] Αυτό ακούγεται διαχειρίσιμο!

«Η πίστη σου κινείται προς τα μέσα, περνώντας από την παράνοια και (προχωρώντας) προς την λογική. Και αυτό που η λογική σου σού λέει τώρα, το εγώ δεν θα το άκουγε. Ο σκοπός του Αγίου Πνεύματος έγινε δεκτός από το μέρος του νου σου που το εγώ δεν γνωρίζει καν. Ούτε εσύ επίσης γνώριζες. Και όμως αυτό το μέρος, με το οποίο τώρα ταυτοποιείσαι, δεν φοβάται να κοιτάξει τον εαυτό του. Αυτό δεν γνωρίζει καμία αμαρτία. Πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι πρόθυμο να δει τον σκοπό του Αγίου Πνεύματος ως δικό του;» Θ-21.IV.4

Αυτό είναι το θέμα, ότι εφ ‘όσον κάποιος ταυτίζεται με το εγώ, θα φοβάται να κοιτάξει τον εαυτό του. Έχει την πίστη ότι υπάρχει τόση μαυρίλα,τόση λέρα και τόση βρωμιά στο νου του, που δεν είναι δυνατόν να το κοιτάξει.

1ος Συμμετέχων: Αυτές οι συγκεντρώσεις… Ο μόνος σκοπός αυτών είναι να κοιτάξεις μέσα σου. Το εγώ δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένο γι ‘αυτό.

David: Ο σκοπός αυτών των συγκεντρώσεων είναι να δούμεμέσα μας. Δεν είναι απλώς  για το φώς, την αγάπη και την χαρά.Είχαμε συγκεντρώσεις όπου εισχωρήσαμε σε πράγματα και στο τέλος δεν υπήρξε το συναίσθημα της απελευθέρωσης και της χαράς. Συνεπώς, συνεχίζεις να αμφισβητείς. Αυτό είναι που πρέπει να κάνεις. Δεν υπάρχει κάποια τιμωρία, ούτε σε μαστιγώνει κανείς αν δεν το καταλάβετε, απλά συνεχίζετε να αμφισβητείτε.

O Ιησούς αναφέρει από νωρίς στα Μαθήματα ότι στην αρχή θα φαίνεται ότι χρειάζεται πολύ συνειδητή προσπάθεια για να ευθυγραμμιστούμε μαζί του. Φαίνεται να απαιτείται ένα θαύμα, διότι αρχικά  χρειάζεται πολύ συνειδητή προσπάθεια.

1ος Συμμετέχων: Και ακόμη και τότε είναι αμφισβητήσιμο.

2ος Συμμετέχων:……όσο για  την ικανότητα σου. Σίγουρα αυτή η σκέψη έρχεται συχνά: «Μπορώ να το κάνω αυτό;».

David: Δεν είναι λογικό ότι αν έχετε κάποια ώθηση, μετά ο νους εκπαιδεύεται και τα κάνει όλα αβίαστα.

1ος Συμμετέχων: Απόλυτα, αυτό είναι λογικό για μένα. Η προσπάθεια δεν φαίνεται να είναι σύμφωνη με το Άγιο Πνεύμα.  Αυτές οι δύο λέξεις απλά δεν πάνε μαζί.

David: Καθώς θα ξεκαθαρίζεις μέσα σου, θα κρατάς το νου σου προστατευμένο. Θα βλέπεις  παλιές ψευδαισθήσεις και δεν θα τσιμπάς το δόλωμα. Θα απαρνηθείς τη χαρά σου και θα την επεκτείνεις επειδή αυτό σημαίνει να ξεκαθαρίσεις μέσα σου.